اخبار

«سفرنامه یوهان شیلت برگر» به عنوان یک سفرنامه، شامل گزارش‌های ارزشمندی از دوره تیموریان است که اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی را به تصویر می‌کشد.

ساسان طهماسبی، پژوهشگر و مترجم گفت: تعداد سفرنامه‌های دوره صفوی که تاکنون ترجمه شده‌اند، در قیاس با انبوهی از سفرنامه‌ها که هنوز ترجمه نشده‌اند، بسیار اندک است، بااین‌وجود، کوشیدم متنی را برای ترجمه انتخاب کنم که تا حد ممکن، متمایز باشد.

فلوران ایدالو: با وجودی که نیکولو در نگارش دیپلماتی غنی بود،‌ اما «دستار و گل سرخ» آخرین اثر اوست و این نشان می‌دهد که ایران در قلب و پیشینه حرفه‌ای او چه میزان اهمیت داشته است.

کتاب «سفر با کاروان» در قالب سفرنامه به قلم ژوزف فیلیپ پی‌یر فریه منتشر و روانه بازار کتاب شد.

سفرنامه میرزا حسن‌خان (صاحب دیوان) سفر یا فرار میرزا حسن‌خان را از تهران به تبریز، طی 23 روز از تاریخ دهم رجب تا سوم شعبان سال 1301 قمری شرح می‌دهد. میرزا حسن‌خان نام این سفر ناگهانی را «الفراریه» گذاشته و علت آن را دلگیرشدن از پدر خویش ذکر کرده است.

سفرنامه‌ها یکی از منابع اصلی برای نگارش تاریخ است. در سفرنامه‌‌ها به انبوهی از اطلاعات مهم دست خواهیم یافت که حاصل تفاوت نوع نگاه سفرنامه‌نویسان و مورخان است. اگر نویسنده سفرنامه زن باشد به دلیل نوع نگاه، دقت و ظرافت در ثبت جزئیات امور این اهمیت دو چندان خواهد شد.

سفرنامه نویسان غربی به ویژه در دو قرن اخیر گزارش گران بیرونی وضعیتی در ایران بوده اند که می توان از آن به انحطاط و عقب ماندگی تمدنی ـ فرهنگی تعبیر کرد. وضعیت اقلیمی و جغرافیایی ویژه ایران و خشکی و کم آبی و به تبع آن وابستگی شدید تمدن ایرانی به آب و سازه های آبی، به ویژه کاریز یا قنات، از ویژگی ها و پدیده هایی بوده که توجه اکثر غربیان را جلب کرده است.

ادوارد ایستویک مانند بیشتر مأموران سیاسی انگلیسی در ایران، نویسنده و پژوهشگری متبحر بود و درباره شهرهای هند نیز آثار متعددی دارد. وی در کتاب «سه سال در ایران» تهران قدیم و موقعیت وزیر مختار و دولت ایران را به‌روشنی تصویر کرده است.

سفرنامه «ادوارد بکهاوس ایستویک»، شرق‌شناس و کارمند اداره مستعمرات هند با ترجمه شهلا طهماسبی تصویر روشنی از تهران قدیم و موقعیت وزارت مختار و دولت ایران ارائه می‌دهد.

دکتر محمدرضا جوادی‌یگانه، دانشیار گروه جامعه‏‌شناسیِ دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه تهران و رئیس مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهر تهران، از استادان شناخته‌شدۀ حوزۀ جامعه‌شناسی به‌خصوص با رویکرد جامعه‌شناسیِ تاریخی و تاریخ اجتماعی است. او سال‌هاست در زمینۀ مطالعات خلقیات ایرانی ذیل حوزه‌ای که این‌سال‌ها به عنوان «خلقیات‌پژوهی» مشهور شده است، فعالیت علمی و پژوهشی داشته است.